OFK Belgrad - Galatasaray: 1 - 5

Belgrad’dır derler bir gavur şehri vardır. Kışın soğuğu öyle bir vurur ki benim diyen koyunun yünü insanın dişlerinin zıngır zıngır titremesine mani olamaz. Ama yüz yetmiş çeşmesinden, üç bin kuyusundan derelerinden ırmaklarından akan sular serinletir insanı. Kızlarının yüzüne bakmaya doyamasın, havasının suyunun yüzü suyu hürmetine rabbulalemin eşsiz yaratmıştır.

İşte Belgrad böyle bir şehirken bizim Galatasaray’ımıza birden kurada belirmiş, kura sonuçunda istanbul’da ilk maç yapılmış, o maçın bir dakikasından sonra bizim çocuklar “yendik heralde beyler” diyerek maçı koyverince iki sıfırdan iki – iki oluvermişti maç. Bir endişe amme halkı sarıvermişti. Zira belgradlı taraftarların istanbul’da bile golden sonra birbirlerini ısıracak kadar yamyam olmaları, oradaki partizan gibi takımların ortamı nasıl cehenneme cevirebileceğini biliyorduk. Galatasaray kesin atlayamayacaktı bu turu ve Avrupa defteri erkenden kapanacaktı bu sene.

Zaten iki iki maçı, mal bulmuş mağripli gibi gören OFK Belgrad takımı da kendinden geçmiş, takımı bir haftadır kampta tutar olmuştu. O kamp ki kaç tane PES 2010 kolu kırıldı bilinmez artık.. Velhasıl maçtan bir gün evvel de Fenerbahçe şampiyonlar ligine havlu atınca Galatasaray taraftarlarını aldı mı bir heyecan. Kimse ağzının tadıyla Fenerbahçe ile dalga geçemiyor, Perşembe saat 6 gibi başlayacak maç sonuna bırakıyordu her şeyi.

Bu endişe içinde maç başladı. Belgrad takımı, sahanın çimlerini Belgrad ormanları ayarında tutarken Sabri’nin tüm gençliğini o ormanlarda piknik yaparak “beyler hadi minyatür kale” diye girişkenlik yaparak geçirdiğini bilmiyorlardı. Ama bir kozu daha vardı OFK’nin o da güzel sırp kızlarını tribünün en görünür yerlerine koymaktı. Ama Allah için namuslu çocuklar Galatasaraylı çocuklar. Bir kez olsun dönüp “vay vay vay” diyerek bakmadılar.

Maçın daha ilk dakikalarında Galatasaray turu geçmeye niyetli gibi oynuyordu. 12. Dakikadaki Mustafa Sarp’ın kornerden gelen topun Hakan Balta’nın kafasından sekmesiyle, yine kafayla ağlara gönderdiği golden evvel de net pozisyonlar yaşamıştı Galatasaray. Birinci gol gelince erken bir rahatlama oldu. Hop 10 dakika sonra ikinci golü de Galatasaray tarihinin en sevilen insanlarından birisi olmaya gün be gün yaklaşan büyücü atıyordu.

Galatasaray iki sıfırdan sonra yine safsaklıyor, lucas neill’in “hocam ofsayt” demesine rağmen sağ çaprazdan top Galatasaray ağlarına gidiyordu. Bir futbolcudan çok dil tarih fakültesinde asistan tipinde olan Aykut olayı muhakkak ki diyalektik olarak inceleyecek, hangi güçlerin neticesinde sentez olarak golün geldiğini izah etmeye çalışacaktı.

Mırın kırın ederken ilk yarı geçiyor, maçtaki en muhteşem şey prekazi oluyordu. Öyle ki alışana kadar kendisinin “sen istiyor tüm geje, ben alacak duj ve 100 öro” şeklinde konuştuğunu düşünsek de acaip gönül adamı olduğunu anlıyorduk. Galatasaray’ın tüm Avrupa maçlarında prekazi yorumcu olmalı bence. Fevkalade kalender ve içten bir abimiz.

Her neyse ikinci yarı Belgrad’ın gazlanması ile başladı. Aykut zor topları çıkartırken Galatasaray pek oynamıyordu açıkcası. Orta saha dağılmıştı en azından. Ama işte Kewell’ın düşürülmesi ile penaltı kazanılınca büyücü maçı üçlüyor, ardından Pino’nun ortasıyla Arda enfes aşırtma bir gol atıyordu.

Normalde bir maçta beşinci gol atılacaksa ve bu gol oyunu beş – bir’e getirecekse pek sevinmez insan. Ama iş kardeşi gibi sevdiği bir oyuncunun, memleketlisi Mehmet Batdal’ın golüyse değişiyor. Eminim ki bizim evde bağırdığımız gibi bir çok İzmir evinde, balkonunda mehmet’in golünde bağırıldı. İlk resmi golünü atan Mehmet Batdal’ın son gölü olmayacak inşallah.

Velhasıl Galatasaray sıradan ama kontrollü bir oyunla maçı kazanmasını, taraftarlarının Fenerbahçe ile rahat rahat dalga geçebilmesini sağladı. Rıdvan dilmen de gelsin Galatasaraylı olsun gari. Fenerbahçe çekilir mi bu saatten sonra?