elveda kralım

insanlar arasında yazilmayan sozlesmeler, anılmayan büyük olasiliklar vardir.. mesela kimse annesinden, babasından sonra ölecegi hakkinda konusmak istemez. ama geneli budur tüm hikayenin.. insanlar elbet bir gün, kendilerinden evvelkilerle ayrilirlar.. onlari var eden, onlari "kendileri" yapan insanlardan ayrilirlar.. tek baslarina ayaklarinda durmak gerekir bundan sonra.. yardim isteyememe, illa ki tek basina ayakta kalmakla sonuclanir. hayat bir sekilde devam eder.. gidenler ise, güzel anilarda kalan şeylerdir artik..

galatasaray hakkinda, benim galatasarayli olmam hakkinda hatirladiklarim muglak.. bir steau bukres macini hatirliyorum. yil 1989.. ilk orada farkediyorum babamin üzüntüsünün kaynaklarindan birisini.. babam kocaman adam. birlikte üzülmek istiyorum.. ondan sonra tanju.. galatasarayli olmami saglayan, pek cok cocugun galatasarayli olmasini saglayan bir insan, sicak bir yaz günü kalabaligin içinde, bogazin öteki tarafina geciyor.. kimse kalmiyor galatasarayli olmak için.. roma bize 3 tane atiyor. babam gelip "olsun seneye yeneriz diyor..","kimle?" diyebiliyorum ancak.. kral yok ki artık..

sonra bir kasım günü gelip catiyor.. galatasaray inonu stadinda.. bilenler için deniz tarafindaki kale galatasaray'in ama biz bilmeyen insanlardaniz.. istanbul uzak memleket.. ama sarı kırmızı renkler tenimizden yakın.. kemeraltindan alinmis çakma bir formam var üzerimde.. sokakta gerzek işler yaparken, evden babamin sesi geliyor.. "uur çabuk gel hakan attı" diyor.. o sirada şişe kirmak gibi çok ciddi bir işim oldugundan "gelemem işim var" diye bagiriyor asagidan.. sahane bir küfür ediyor babam.. istemeye istemeye yukari cikiyorum.. oturuyoruz birlikte.. hakan sükürü izliyoruz.. 40 kusur maclik yenilmemesine son veriyor hakan şükür.. inonude.. bir kralin dogusunu izliyoruz.. yil 1992-1993.. o gün hakan sükür düşüyor kücük kalbime.. bir daha asla cikmamacasına..

dostlarim, arkadaslarim.. galatasaraylilar.. burada hakan sükür'e kal demek için yazmiyorum bu yazdiklarimi.. hakan sükür'ün ne kadar büyük oldugunu bir kez daha anlatmak degil niyetim. ne leeds'e attigi gol bahsetmek istedigim, ne belcika'ya attigi gol. ne attirdigi yüzlercesi.. sadece şunu demek istiyorum: hakan şükür benim kralimdi. ve hep öyle kalacak. ne yaparsa yapsın, ne ederse etsin bundan sonra. üzülme günü degil bugun, kral bizi terketme deme günü degil. elbet bir gün birakacakti hakan futbolu. bizim sonumuzdan önce. bugun gurur duyma günüdür.. türk futbolu bir kitap olsa, en büyük bölümü olacak olan hakan şükür'ü kendi gözlerimizle izleyebildigimiz için. adını bagirdigimizda, bizi yeşil sahadan duyabildiği için. bize hayallerimizde göremeyecegimiz şeyleri, gerçek olarak sundugu için..

elveda kralım..