Ali Sami Yen Stadyumu

uzun uzun bir şeyler yazmak istiyorum hakkında, sözler uçarken yazılar kalsın diye, şöyle ünlü yönetmen "goran vladniski"'nin "gulag" filminden bahsedip oradaki kahramanın kamptan kaçarken yine de arkasina baktigi andan bahsetmek, ama aklima kartal tibet, hülya koçyiğit filmlerinden başka bir şey gelmiyor.. şu kartal tibet'in hülya ile çok mutlu olduğu, ama elde olmayan nedenlerden dolayı ayrılmak zorunda oldukları filmler.. hiç bir kirginlik olmadan, sirf önder somer' e söz verdi diye hülya'nın kartal'la olamamaları..

hiç bir binaya, hiç bir mekana bir insan oğlunun böyle bağlanabileceğini sanmazdım aslında.. ama işte o bina ki kişisel tarihinde çıkarsa geriye kocaman boşlukların kalacağı bir yapı..

istediklerimi dökemiyorum kelimelere.. anlatamiyorum tanjunun bu stadin zeminine ektiği ve kalbimde biten galatasaray aşkını, arifin subhaneke okuyarak oyundan çıkışlarını onun büyülü ışıkları altında gördüğümüzü anlatamiyorum, biz sırta bayrak dolayip, elde yarım pide ile öğünü geçiren, annelerimizin "vallahi hiç evde küfürlü konuşmayız bu çocuk bu kelimeleri nereden öğreniyor bilmiyorum" diye hakkında bilmeden konuştukları stad hakkında konuşamiyorum..

Yukardaki foto ali sami yen'in en güzel fotograflarından biridir benim gönlümde.. tüm o isyanın, tüm o bir şeyleri tersine çevirmenin, tüm o ümidin ve ümitsizliğin, tüm o "olmuyorlar" ile "olacakların" fotografidir.. galatasaray'in olduğu bir yerde zaferin garantisi olmamıştır hiç bir zaman, ama işte turgay şerendir orada umut, arjantin yazılı 16 dakikalik bir duaya başlayan adamın fezaya açtığı elleridir..

canı olmayan bir şeyin ruhunun olması ve o ruhun tasavvufi bir aşk ile "bir ben var benden içeru" misali her galatasaraylinin kalbine dolması dünyanın en ilginç şeylerinden biri..

dediğim gibi anlatamiyorum derdimi.. hoş milliyet gazetesinin verdiği 24 ciltlik larusun içine sığdıramayız ali sami yen'i.. sözü zeki müren'le bağlamali en iyisi

"bir alev halinde düştün elime
hani ey gözyaşım akmayacaktın?"